با توجه به مسئله روند فزاینده شهری شدن تمامی جوامع در آینده، توجه به سکونت‌گاه‌های روستایی برای توسعه متوازن و آمایش محیط و نیز بستر‌سازی شکل‌گیری جامعه شهری پایدار فردا ضروری و اجتناب ناپذیر است. به منظور رسیدن به بهینه‌ترین شیوه‌های مداخله و توزیع عادلانه خدمات، توجه به وضع موجود سکونت‌گاه‌ها و تعریف اولویت‌ها در محور‌های مختلف امری لازم است. از آنجا که توسعه مفهومی چند بعدی است که در خود، تجدید سازمان در کل نظام اجتماعی- اقتصادی را به همراه دارد، بررسی سطوح مختلف آن، و آگاهی از میزان برخورداری نواحی مختلف می‌تواند گامی موثر و اساسی در این تجدید سازمان و برنامه‌ریزی باشد. در این راستا، با استفاده از روش‌های اسنادی- تحلیلی و با رویکرد پژوهش کاربردی، 71 شاخص در ابعاد مختلف بهداشتی- درمانی، آموزشی، زیربنایی، تسهیلات و تاسیسات، اجتماعی- فرهنگی، ... مورد بررسی قرار گرفته و با استفاده از تکنیک‌های آماری از جمله تحلیل عاملی، تحلیل خوشه‌ای و تلفیق نتایج و تشکیل پایگاه داده سیستم اطلاعاتی جغرافیایی (GIS) سطوح توسعه یافتگی مناطق روستایی استان کردستان تعیین شده است. نتایج این پژوهش نشان می‌دهد که سکونت‌گاه‌های روستایی شهرستان‌های بیجار، قروه و سنندج در بالاترین میزان برخورداری از شاخص‌های توسعه، سکونت‌گاه‌های روستایی کامیاران، دیواندره و سروآباد در سطح میانی و سکونت‌گاه‌های روستایی شهرستان‌های مریوان، سقز و بانه در پایین‌ترین سطح برخورداری از شاخص‌های توسعه قرار دارند. سطح و سرانه زمین کشاورزی، موقعیت نسبت به راههای اصلی و مراکز شهری، اقتصاد متمرکز شهری و موقعیت مرزی، ناهمواری‌ها و ویژگی‌های محیطی را می‌توان به عنوان عمده علل موثر بر میزان برخورداری سکونت‌گاه‌های روستایی استان کردستان از شاخص های توسعه نام برد.