آسایش خانواده و فراهم ­آمدن امکان ارتباط و تعامل مناسب اعضای خانواده با یکدیگر و حتی با سایر نزدیکان، نیازمند طراحی مناسب سازمان فضایی مسکن می‌باشد. ‌با توجه به نیازهای متفاوت هر کدام از اعضای خانواده در هر سن و موقعیت، فضاهای مسکن باید به‌گونه­ای طراحی گردند تا علاوه بر پاسخ­گویی به نیازهای جسمی و روانی هر یک از اعضاء، مانع ارتباط مناسب آن‌ها نیز نگردد زیرا بی‌توجهی ‌به این مقوله، سبب تقویت فردگرایی و وارد آمدن صدمات جبران­ناپذیری به بنیاد خانواده خواهد شد. ‌با در نظر­گرفتن نقش معماری به­عنوان زمینه­ساز شکل­گیری نوع خاصی از رفتارها، هدف تحقیق، ارائه­‌ نحوه­‌ طراحی معماری به‌گونه­ای می‌باشد که طی آن، نه تنها فضای کالبدی مسکن به‌عنوان مانعی در مسیر تعاملات بین­فردی خانواده عمل نکرده، بلکه به‌عنوان ‌زمینه­ساز شکل­گیری تعاملات خانواده نیز مطرح گردد.  جهت نیل به این هدف، داده­های حاصل از متون و پرسش­نامه­های باز تهیه شده به روش کیفی_ تحلیل محتوی متن_ مورد ارزیابی و تحلیل قرار گرفت. ‌در نهایت دستور زبان طراحی قلمروهای فضایی مسکن به‌منظور بهبود تعامل اعضای خانواده در حوزه­های طراحی قلمروهای فردی، قلمروهای جمعی، فضاهای ارتباطی و مفاصل و هم­چنین موقعیت قلمروها نسبت به یکدیگر و نسبت به ساختار کلی مسکن مورد مطالعه و تدوین قرار گرفت.