مقاله حاضر باززنده سازی خاطرات جمعی و تأثیرات آن در بهبود هویت مکانی از دست رفته  ناشی از بلایایی همچون جنگ یا بلایای طبیعی را که به­طور غیر منتظره­ای باعث خدشه دار شدن مسیرمعمول تکامل اجتماعی کالبدی یک منطقه می­شود، بررسی می­نماید، هویتی که نتیجه درونی شدن هویت یک مکان برای فرد بوده است و نتیجه آن تعلقات احساسی میان فرد با محیط زندگی او می­باشد.

 موریس هالبواکس مهم ترین نظریه پرداز خاطره جمعی با تأکید بر ارتباط میان گروه­ها و مکان ، معتقد است هنگامی که اعضای یک گروه در بخشی از فضا قرار می­گیرند، خصوصیات گروه به فضا منتقل شده و همزمان، نوعی تطبیق با عناصر مقاوم صورت می­گیرد و یک قالب مشخص به ساختار آن فضا تعمیق می­گردد. لذا مکان‌ها حافظه افراد داخل خود را که دارای گذشته‌ای مشترک هستند تحریک می‌کنند و هم زمان ، گذشته‌های مشترک افراد بیرون از خود را که مایل به دانستن چیزی در مورد آن­ها هستند، باز می‌نمایانند. در نتیجه حافظه که موضوعی مکان گرا است ، زمانی که بر اثر بلایای طبیعی و.. بستر شکل­گیری آن از میان می­رود و یا مخدوش می­شود؛ این ویژگی مکان برای همیشه از دست می­رود. بنابراین حافظه مکان وابسته به مکان و جامعه­ای است که به واسطه ارتباط با مکان واجد هویتی پیوسته شده است.

از این رو مقاله با تکیه بر نقش هویت مکان در شکل­گیری خاطرات به­عنوان زیر بنای هویت های فردی و جمعی در یک جامعه و ارتباط متقابل خاطرات با میزان پیوندهای احساسی افراد با محیط از نوع هویت مکانی و تعلق مکانی، در ابعاد مختلف شکل دهنده یک  مکان، اعم از فرم، فعالیت و تصورات به بیان سه استراتژی حفاظت و مرمت، بازخوانی و برنامه­ریزی رویدادی می­پردازد. این مقاله با روشی مروری و تحلیل کیفی بر مبنای استراتژی های تجربی ، در نهایت رویکردهای معقول در باززنده سازی خاطرات جمعی را در پروژه های بازسازی پس از بلایا تبیین می­کند.