در روند شهرنشینی معاصر مجتمعهای مسکونی نقش غیر قابل انکاری در رفع نیاز سکونتی شهروندان ایفا میکنند. از این میان بسیاری از مجموعههای مسکونی استطاعتپذیر به دلیل صرفهجویی در هزینههای ساخت، فاقد امکانات تفریحی و اجتماعی مناسب هستند که تاثیر منفی بر سرزندگی اجتماعی ساکنان خواهد داشت. کاهش چشمگیر روابط اجتماعی در دهههای اخیر درون جامعه و به طور ویژه میان همسایگان در مجتمعهای مسکونی موجب کاهش تعاملات سازنده میان شهروندان شده است؛ از این رو حس محله جایگاه ویژهای در بررسیهای مرتبط با کیفیت زندگی شهری پیدا کرده است. با توجه به اینکه حس محله مفاهیمی همچون احساس رضایت از زندگی، احساس عضویت در یک گروه، پویایی اجتماعی، و نیز احساس مشترک بودن دغدغههای میان اعضای یک جامعه را در خود دارد، ارتقاء حس محله در مجموعه های مسکونی جز از طریق طراحی و ارتقاء کیفیت فضای همگانی جهت افزایش میزان تعاملات سازنده میان استفادهکنندگان از آنها میسر نخواهد بود. این پژوهش که به روش طراحی شهری شواهد محور صورت پذیرفته است و در آن مبانی نظری به روش مطالعه کتابخانهای و نیز اطلاعات مورد نیاز از طریق فن تحلیل انگاشت رفتاری و نیز پرسشنامه گردآوری شدهاند، به دنبال شناسایی شاخصهای طراحی موثر بر حس محله در مجتمعهای مسکونی استطاعتپذیر است تا با توجه به نظرات و رفتار ساکنین در فضای همگانی مجتمع از طریق شاخصهای تبیین شده به ارتقا حس محله بپردازد. تقویت حس محله، متاثر از شرایط محیطی و طراحی شهری فضای همگانی، موجب افزایش تعامل اجتماعی و در نهایت کیفیت زندگی در مجتمع های مسکونی استطاعتپذیر میگردد.