دانشکده هنر، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران ، B.alsulaiman@modares.ac.ir
چکیده: (2954 مشاهده)
با توجه به اینکه مصرف بالای انرژی در بناهای مسکونی از عمدهترین مشکلات کشور سوریه است، اعمال ضوابط برای طراحی معماری همساز با اقلیم از مهمترین راهکارهای کاهش مصرف انرژی میباشد. لذا این تحقیق درصدد آن است تا به بررسی و مقایسه بناهای مسکونی تاریخی و معاصر شهر حمص و استخراج جوانب مثبت و منفی هر یک از آنها، بپردازد. مسئلهی اصلی این تحقیق، شناخت مسکن سنتی و معاصر شهر حمص از نظر الگوی زیستمحیطی و ارائه راهکارهای عملی جهت طراحی مسکن همساز با اقلیم بر مبنای این شناخت است. برای دستیابی به این هدف در این تحقیق، ابتدا بهصورت نظری معیارهای آسایش و مزایا و محدودیتهای شاخصهای مختلف طراحی اقلیمی، مطالعه و بررسیشده؛ سپس الگوهای مسکن شهر حمص تحلیل شدهاست. روش این پژوهش از نوع توصیفی- تحلیلی است و با تکیه بر مطالعات کتابخانهای، اسناد و نقشهها، مدارک و مشاهدات میدانی به یافتهها رسیدهاست که بناهای ارزشمندی در بافت تاریخی شهر حمص در دورههای مملوکی و عثمانی و به تأثیر از فرهنگ آنها ساختهشدهاند که اکنون بخشی از شناسنامه معماری سنتی سوریه را تشکیل دادهاند. استعمار فرانسه بر سرزمین سوریه باعث تغییر فرم و سازه و شکل بناهای مسکونی شدهاست. در دوران استعمار فرانسه بناهای شهر حمص به تأثیر از تکنولوژی عصر صنعتی ساخته شد و درحالحاضر این بناها با مصرف انرژی بالایی در حال بهرهبرداری هستند؛ بنابراین لازم میشود که بعضی از راهکارهای طراحی همساز با اقلیم (گرم و مرطوب) در بناهای جدید شهر حمص با در نظر گرفتن ویژگیهای معماری سنتی پیشنهاد شود. درنتیجه ایده مطرحشده در این تحقیق، ایجاد یک بافت شهری است، که از واحدهای مسکونی هبیتات الهام گرفته، قادر به رشد و گسترش طبیعی و انعکاسی از خانههای سنتی باشد و براساس مزایا و ویژگیهای مثبت مطرحشده در پایان تحقیق میتوان بناهای مسکونی جدید همساز با اقلیم شهر را طراحی کرد.
Daneshjoo K, Al-Sulaiman B. Climate-Responsive Architecture for the Residential Houses of Homs: A Comparison of Traditional and Contemporary Houses. JHRE 2021; 40 (173) :61-74 URL: http://jhre.ir/article-1-1896-fa.html
دانشجو خسرو، السلیمان بتول. سازگار کردن طراحی معماری مسکونی شهر حمص در سوریه با اقلیم براساس مقایسه خانههای سنتی و معاصر شهر. مسکن و محیط روستا. 1400; 40 (173) :61-74