بازیافت مواد و مصالح ساختمانی از جمله موضوعات مهم در صنعت ساختمان‌سازی است. بازیافت به معنی استفاده مجدد از مصالح یا تولید مصالح جدید از مواد استفاده شده و دور ریختنی از جمله ضایعات بتنی است. استفاده از بتن‌های بازیافتی از طریق تخریب و استفاده مجدد  بتن‌های فرسوده منافع بسیاری به‌دنبال دارد که صرفه‌جویی اقتصادی یکی از آن‌هاست. به‌طور تقریبی هر ساله 25 میلیارد تن بتن در جهان تولید می‌شود به‌طوری‌که به ازای  هر نفر 3.8 تن بتن در سال تولید می‌شود. در ایران نیز  رشد روز افزون ساخت‌و‌ساز ساختمان از یک طرف و الزام به بازسازی سازه‌های فرسوده یا تخریب شده ، باعث کاهش ذخایر معادن  سنگدانه‌های طبیعی و افزایش نخاله‌های ساختمانی در آینده  خواهد شد.  به‌همین دلیل بررسی امکان بازیافت بتن از دو جنبه "حجم زیاد بتن دور ریز و غیر قابل مصرف ناشی از تولید کارخانه‌های بتن سازی"  و "حجم قابل توجه آوار و نخاله‌های بتنی و ماسه سیمانی ناشی از نوسازی ساختمان‌ها و بازسازی پس از سانحه" می‌تواند مورد توجه قرار گیرد. کاهش  مصرف سنگدانه‌های جدید که از معدن استخراج شده‌اند ، کاهش مساحت زمین‌های مختص به دفع بتن ، کاهش تولید CO2 در مقایسه با بتن‌های معمولی نیز از دیگر مزایای بازیافت نخاله‌های بتنی ساختمانی است.  این مقاله با بررسی و ارزیابی تحقیقات و اقدامات انجام شده در زمینه بازیافت بتن و یافته‌های گوناگون در این زمینه در پی روشن نمودن ضرورت توجه به بازیافت بتن و شیوه‌هایی است که به کمک آن می‌توان از منافع بازیافت در جهت توسعه صنعت ساختمان و حفظ محیط زیست و صرفه‌جویی‌های ناشی از آن استفاده نمود.