عدم شناخت همه جانبه سکونتگاه­های روستایی و عدم توجه کافی به نیازهای روستائیان، موجب افزایش روند خالی شدن روستاها از سکنه بومی شده و مهاجرت آنان از روستا به شهر را فزونی بخشیده است. از این رو، زمینه برای پیشروی ساخت و سازهای هدایت نشده شهرنشینان در بافت روستایی فراهم شده است. ساخت و سازهای ناهماهنگ با بستر طبیعی روستا در قالب ویلا و شهرک سازی، به­ویژه در مورد سکونتگاه­های روستایی واقع در شمال کشور که از مناظر طبیعی و چشم اندازهای منحصر به فرد برخوردار هستند، بیشتر مشهود است. ادامه این روند، نه تنها به لحاظ ناهماهنگی با بستر طبیعی روستا تهدیدی برای این
بافت­های روستایی می­باشد، بلکه عامل تخریب محیط زیست طبیعی منطقه نیز به­شمار می­رود. پژوهش حاضر بر این باور است که ایجاد سکونتگاه روستایی پایدار با ابزار الگوی دهکده شهری مقوله­ای دست یافتنی است و راه حلی برای مشکلات موجود و کنترل توسعه بافت های روستایی خواهد بود. در تحقیق پیشرو سعی برآن بوده است تا با استفاده از مبانی نظری، ضمن بازشناسی مفهوم الگوی دهکده شهری و بررسی تجارب جهانی مرتبط با موضوع و تبیین آن­ها با توجه به شرایط بومی کشور برای یک نمونه موردی، به ارائه راهکارها و پیشنهادهایی برای دستیابی به راهبردهای کنترل توسعه و ساخت و سازهای ناهماهنگ در سکونتگاه­های روستایی در کشور پرداخته شود. یافته های تحقیق نشان می دهد که تحقق ضوابط و اصول الگوی دهکده شهری در هر منطقه بر پایه هفت اصل به شرح زیر می باشد: 1- تأکید بر هویت و مقیاس انسانی با طرح فضاهای عمومی سرزنده و همساز با طبیعت؛ 2- فرم فشرده با توسعه مناسب فضا و توده کافی؛ 3- محیطی پیاده مدار و جاذب عابر پیاده با تأکید بر حمل و نقل عمومی ؛ 4- استفاده کارامد از منابع زمین و انرژی و کاربرد انرژی­های نو؛ 5- اختلاط مناسب فعالیت­ها و کاربری اراضی و تنوع ابنیه؛ 6- ویژگی­های کالبدی خاص ناحیه، ابعاد و اندازه مشخص با نحوه استقرار روشنی از واحدهای همسایگی؛ 7- احترام به حفظ محیط زیست و توجه به عوامل زیست محیطی از طریق بهره­گیری از مؤلفه­های طبیعی سایت و ساخت و ساز همساز با محیط زیست طبیعی. کاربست اصول این الگو، بسته به شرایط هر منطقه و بعد از تطبیق با نیازهای ساکنان بومی، قابل تعمیم خواهد بود.