نگاه ابزاری و تخصص‌گرایانه به حرفه‌ی معماری در سالیان اخیر باعث تقلیل مقام و هویت معماری ایرانی گشته است. به دلیل تقلید بیش از حد و چشم‌بسته از معماری و فرهنگ غربی در روش طراحی معماری، شاهد بناهایی با هویت غیر ایرانی هستیم که منظر شهری-روستایی را خدشه‌دار کرده‌اند. بناهایی که به واسطه پیروی از روش‌های طراحی نامرتبط، غیر بومی و تقلید صرف از سبک‌های بین‌ا‌لمللی هیچ گونه احساس تعلقی نسبت به آن‌ها وجود نداشته و برآورده نشدن انتظارات هویتی- بومی را از فن و معماری به دنبال دارد. به همین دلیل در پی یافتن روشی در روند طراحی هستیم تا با بهره‌گیری از پارامترهای محیطی- معنایی به انکشافی مجدد در محیط نائل شویم. در این مسیر با کشف لایه‌های ذهنی- عینی در محیط مانند بوم، معنا و جغرافیا به دنبال نوعی جامع‌اندیشی و کلی‌نگری هستیم که همزمان به تمامی پارامترهای موجود پاسخ و هویتی مناسب ببخشیم. بهره‌گیری از مبانی معماری پارامتریک در روند طراحی بومی- منطقه‌ای به کمک مدل‌ها و نقشه‌های شناختی کمی و کیفی اساس این تحقیق را شکل می‌دهند. پس از بازشناسی لایه‌های موجود در بستر طبیعی سایت، لایه‌ها به دو دسته‌ی ظاهری و معنایی تجزیه شده و با استفاده از نرم افزار AutoCAD به عناصر قابل درک شامل نقطه، خط و سطح در هر لایه تبدیل می‌شوند. در مرحله‌ی بعد لایه‌های استخراج شده مجددا ترکیب و بر روی یکدیگر قرار می‌گیرند. همزمان طراح لایه‌های شناختی حاصل از ذهن خود را به مجموعه‌ی حاصل افزوده و تصمیمات نهایی را جهت نحوه‌ی ترکیب لایه‌ها و انتخاب طرح نهایی اتخاذ می‌کند.