از اصطلاح مدل و الگوی امدادرسانی برای توصیف روابط و تعاملات بین بازیگران مختلف فعال در محیط امدادی استفاده می شود . هدف این پژوهش، مدلسازی و ارائه الگویی جامع برای شناسایی و تحلیل چالش های سازمانهای امداد و نجات در مراحل پیش و پس از بحران در شهر سمنان است. در این راستا، پژوهش حاضر از نوع کاربردی و توسعه ای بوده و با رویکرد توصیفی-تحلیلی انجام شده است. جامعه آماری شامل 150 نفر از مدیران، کارشناسان و نیروهای فعال امداد رسانی در منطقه مورد مطالعه می باشد. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه ای مبتنی بر شاخص های استخراج شده از ادبیات نظری بوده که روایی آن با نظر خبرگان و پایایی آن از طریق ضریب آلفای کرونباخ تایید شده است. برای تحلیل داده ها، از ترکیب روش تحلیل شبکه ای فازی(FANP) و تکنیک تصمیم گیری چند معیاره WASPAS استفاده شده است. نتایج نشان داد که از میان 12 معیار اصلی شناسایی شده، همگی دارای اوزانی معنادار و مثبت بوده اند. پنج چالش اصلی با بیشترین وزن عبارتند از: برنامه ریزی(0/56)، مسائل لجستیکی و ارتباطی (0/546)، چالشهای اقلیمی و زیستمحیطی (0/542)، چالش نارساییهای سیاستگذاری و حکمرانی (0/510)، و ظرفیتهای محلی و توان تابآوری (0/503). لذا میتوان گفت الگوی امدادرسانی سازمانی پیش و پس از وقوع بحران در منطقه مورد مطالعه با چالش مذکور به ترتیب وزنشان ارتباط معناداری دارند. این چالشها در الگو و مدل امدادرسانی سازمانهای امدادونجات بر ساختار و عملکرد زنجیره های امدادی و در نتیجه نوع و سطح مکانیسم های هماهنگی قابل اجرا در شهر سمنان بیشترین تأثیر گذاری را دارند. بر اساس یافته ها، مدل پیشنهادی می تواند به بهبود ساختار و عملکرد زنجیره های امداد و همچنین افزایش اثر بخشی مکانیسم های هماهنگی در شرایط بحرانی کمک شایانی نماید.