گروه معماری، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز، تهران، ایران. ، mona.kiarashpour@yahoo.com
چکیده: (162 مشاهده)
هدف: این مقاله به بررسی تحول رویکردها و سیاستهای نوسازی روستاهای بومی در گیلان از نخستین اقدامات در چهارچوب بازسازی تا بازآفرینی معماری پایدار میپردازد. تجربه نشان داده خانههای بومی در طول زمان برای رسیدن به کارایی بیشتر به اصول و الگوهایی دست یافتهاند که بهصورت پیدا یا پنهان در همه خانهها تکرار میگردند و موجب میشوند به بهترین شکل با فرهنگ و اقلیم منطقه هماهنگ باشند، برخی از آنها در محدوده مکانی یا زمانی بزرگتر و برخی در محدوده کوچکتر استفاده میشوند. روش پژوهش: پژوهش حاضر متأثر از ماهیت پرسش پژوهش بر مبنای مطالعه اسنادی، کتابخانهای و همچنین روش محتوا و استدلال منطقی تهیه و تنظیم شده است. در این مقاله دیدگاه نخبگان و اساتید اهل فن موردبررسی قرار گرفته تا عوامل مؤثر استخراج و طبقهبندی شوند. یافتهها: خانههای بومی در طول تاریخ ازطریق تجربه و آزمون و خطا به الگوهایی دست یافتهاند که بهمنظور بهینهسازی عملکرد بهطور آشکار یا نهان در تمامی خانهها تکرار میشوند. این الگوها موجب میشود که ساختار خانهها به بهترین شکل با فرهنگ و شرایط اقلیمی منطقه همراستا شود. برخی از این الگوها در مقیاسهای وسیعتر و برخی در مقیاسهای محدودتر مورداستفاده قرار میگیرند.در طول تاریخ خانههای بومی ازطریق تجربههای عملی و فرایندهای تدریجی به الگوهایی دست پیدا کردهاند که به هدف بهبود کارایی، بهطور آشکار یا ضمنی در ساختار اکثر خانهها تکرار میشوند. این الگوها بهگونهای طراحی شدهاند که بهترین هماهنگی را با فرهنگ و ویژگیهای اقلیمی هر منطقه داشته باشند. برخی از این الگوها در مقیاسهای وسیعتر به کار میروند درحالیکه برخی دیگر در ابعاد کوچکتر و محدودتر استفاده میشوند. نتیجهگیری: نتایج حاصل از این پژوهش بیانگر آن هستند که رویکرد یکپارچه در بقیه روستاهای بوم گرا، کاربرد مفهوم مشارکت در همکاری ساکنین بومی، تأکید بر هویت محلی و حس مکان بهعنوان مکانهای خاص و عرصه عمومی سرزنده از اهم مؤلفهها و معیارهای بازآفرینی روستاهای بومی با اولویت استفاده از معماری پایدار است.
کیارش پور مونا، دباغ امیرمسعود، جاویدی نژاد مهرداد.(1404). دستیابی به مدل مفهومی مبتنی بر معماری پایدار در مسکن بومی روستایی گیلان مسکن و محیط روستا 44 (191) :140-127 https://doi.org/10.22034/44.191.127