فرآیند مطلوب زیست در جوامع روستایی، ضرورت نیاز به برنامه‌ریزی کاربری اراضی را مطرح می‌سازد، در این راستا سیاست‌هایی برای تنظیم تحوّلات کاربری اراضی در روستاها مدنظر قرار گرفت که یکی از مهم‌ترین این سیاست‌ها، اجرای طرح‌های هادی در سطح روستاها برای کنترل کاربری‌های موجود و پیش‌بینی کاربری‌ها آینده می‌باشد ولی امروزه عواملی از جمله عوامل قانونی، عوامل اقتصادی، عوامل طبیعی و عوامل جمعیتی باعث شده تغییرات گسترده‌ای در کاربری اراضی بر خلاف طرح‌های هادی در سطح روستاها انجام گیرد‌ این تحوّلات که غالباً در اثر فعّالیتّ‌های انسانی روی می‌دهد، به دلیل نبود برنامه‌ی منطقی، بی‌توجّهی به توسعه‌ی پایدار‌، نداشتن مدیریت یکپارچه و بدون در نظرگرفتن محدودیّت‌های زیست محیطی و ... به یکی از مهم‌ترین معضلات روستاها در فضای نوین تبدیل شده است. از این‌رو با توجه به حساسیت مسئله، این تحقیق بر آن است تا مشخص کند که کدام یک از عوامل مذکور بیشترین اثر را در تغییرات کاربری در سطح روستاهای شهرستان تفت دارد و میزان این اثرگذاری در چه حدّ است و آیا می‌توان این تغییرات را در قالب مدل‌های رایج مناسبات شهر و روستا تجزیه و تحلیل کرد. پژوهش پیش رو از لحاظ هدف کاربردی- توسعه-ای و از حیث شیوه روش تحقیق ترکیبی و مختلط، حاصل روش‌های تحلیلی – کیفی‌گرا (ژرفانگر) و توصیفی- کمی‌گرا (پهنانگر) می‌باشد تکنیک جمع‌آوری داده‌های توصیفی- آماری مبتنی بر روش‌های حضوری و کسب آمار مورد نیاز از ادارات و سازمان‌ها و پردازش با نرم افزار EXCEL بوده و تکنیک گردآوری اطلاعات تحلیلی بر اساس روش‌های اسنادی- کتابخانه‌ای (مقاله، کتاب، مجله، وب سایت‌های اینترنتی و... ) است. یافته‌های تحقیق نشان می‌دهد در این تغییر کاربری ها میزان تأثیرگذاری عوامل جمعیتی و طبیعی مهم‌ترین عوامل بوده و دو عامل دیگر (قانونی و اقتصادی) را تحت‌الشعاع قرار داده است.