در عصر حاضر اگرچه فردگرایی افزایش پیدا کرده است اما وجود فضاهایی برای جمع شدن خانواده می‌تو‌اند عاملی برای توسعه دوستی‌ها و حفظ انسجام در مسکن باشد. تلاش برای یافتن متغیرهای مؤثر بر اجتماع‌پذیری در حوزه مسکن هدف تحقیق حاضر است. در این راستا ضرورت داشت با تکنیک دلفی به جمع‌آوری متغیرهای مؤثر بر افزایش تعاملات اجتماعی از نظر خبرگان پرداخته شود. ابتدا به جمع­آوری متغیرهای مؤثر بر اجتماع‌پذیری در سه حوزه شهرسازی، معماری و طراحی محلات و مجتمع‌های مسکونی با ابزار مطالعه کتابخانه‌ای اقدام گردید. سپس به‌منظور تأیید متغیرهای به‌دست آمده، از تکنیک دلفی استفاده شد. در مرحله اول با ارسال پرسشنامه­های آنلاین به 25 نفر از خبرگان در این حوزه و ویرایش پاسخ­ها و در مرحله دوم با ارسال بازخوردهای مرحله اول به‌همان افراد. این بار 18 نفر از خبرگان پاسخ دادند که در نهایت با ویرایش دوباره، متغیرهای نهایی استخراج گردید. نتایج تحقیق نشان داد عوامل مؤثر بر افزایش تعاملات اجتماعی در مسکن، زیر مجموعه‌‌‌ پنج حوزه‌‌، کالبدی- محیطی، رفتاری، معنایی، زمینه­ای و شخصیتی هستند. در ادامه به‌منظور رده‌بندی متغیرهای جمع آوری شده، با استفاده از روش آنتروپی شانون میزان اهمیت هر یک از حوزه‌های مؤثر بر تعاملات اجتماعی‌ در مسکن مشخص شد. بر این اساس حوزه کالبدی- محیطی بیشترین میزان اهمیت‌ و حوزه رفتاری کمترین میزان اهمیت را از نظر خبرگان داشته است. محیط با تمامی مشخصات فیزیکی خود عاملی مهم بر نحوه فعالیت‌های انسانی در خانه است. در مقابل حوزه معنایی و مشخصات متافیزیکی محیط، کمتر مورد نظر خبرگان بوده­‌اند.