بهبود کیفیت زندگی در جوامع روستایی، هدف غایی برنامه­ها و پروژه­های توسعۀ روستایی است. اما در حال حاضر شرایط نامناسب زندگی در سکونتگاه­های روستایی کشور ما موجب نابرخورداری بخش عمده­ای از هموطنان از کیفیت زندگی مطلوب شده است. از
این­رو هدف کلی این تحقیق، شناسایی شاخص‌های جوامع روستایی زیست‌پذیر و ارزیابی این شرایط در وضع موجود در سکونتگاه­های روستایی بخش کهک شهرستان قم بود.

جامعه آماری تحقیق شامل کلیه‏ ساکنان دائمی در 9 روستای بخش کهک شهرستان قم (N=6935) بودند. تعداد 364  نفر از آن‏ ها به روش نمونه‏ گیری تصادفی طبقه‏ ای برای مطالعه انتخاب شدند. نتایج نشان می­دهد شاخص­ های اقتصادی نظیر شغل، سطح درآمد، میزان پس انداز و ....، در میان سایر معیارها، تأثیر به­سزایی در تعیین میزان زیست­پذیری در نواحی روستایی این بخش داشته است. به علاوه، نتایج آزمون مقایسه تطبیقی سکونتگاه ­ها با استفاده از آزمون توکی و دانت نیز نشان می­دهد با وجود آن­که برخی از روستاها دارای جمعیت وخدمات و امکانات بیشتری هستند، اما از لحاظ زیست­پذیری (کیفیت شرایط زندگی) در سطح پایین­تری نسبت به نقاط روستایی کم جمعیت تر قرار دارند. بنابراین رفع چالش­ های اقتصادی و توانمندسازی روستائیان برای بهبود کیفیت زندگی و کاهش تفاوت در شرایط زندگی،اصلی­ترین عامل زیست‌پذیری سکونتگاه­های روستایی به­ شمار می­رود.