پرداخت اعتبارات­ خرد از رهیافت­های مهمی است که با اهداف مختلفی از جمله بهسازی و مقاوم­سازی مسکن در جوامع محلی مورد توجه قرار می­گیرد. در ایران نیز اعتبارات مقاوم­سازی مسکن‌روستایی از برنامه چهارم توسعه با حمایت بنیاد مسکن انقلاب اسلامی شروع گردید و اکنون بیش از 7 سال از اجرای آن می­گذرد. پژوهش حاضر، به شناخت و تحلیل عوامل مؤثر بر تقاضای دریافت تسهیلات اعتباری مسکن روستایی با تأکید بر عوامل مکانی- فضایی در سکونتگاه­های بخش وراوی شهرستان مهر استان فارس پرداخته است. روش پژوهش توصیفی-تحلیلی با بهره­گیری از داده های کمی و کیفی است. در این راستا ابتدا وضعیت مساکن 11 سکونتگاه بخش به تفکیک بر‌اساس داده­های میدانی و طرح­های هادی، شناسایی و با میزان متقاضیان اعتبارات مسکن در هر روستا مقایسه گردیده و سپس شاخص‌های مرکزیت مکانی، جمعیت، نرخ رشد جمعیتی، فاصله و نظام دسترسی در تقاضای دریافت تسهیلات مسکن مورد کنکاش قرار گرفته است. یافته­ها نشان می­دهد که بین نیاز روستائیان به وام مسکن با میزان تقاضای آنان برای دریافت وام، در سکونتگاه­های مرکزی و پیرامونی تفاوت وجود دارد، به نحوی که نزدیک به 80 درصد متقاضیان اعتبارات مسکن روستایی از دو سکونتگاه وراوی (مرکز بخش) و خوزی (مرکز دهستان) بوده­اند. ضریب همبستگی دریافت تسهیلات مسکن با شاخص میزان مرکزیت مکانی برابر با 0.981 و شاخص تعداد جمعیت سکونتگاه­ها برابر با 0.954 است که نشان از معناداری این شاخص­ها با تقاضای دریافت تسهیلات اعتباری مسکن دارد اما در شاخص نرخ­ رشد جمعیت برابر با 0.183- در شاخص وضعیت مساکن قدیمی و مخروبه برابر با 0.531- و در شاخص میزان دسترسی به مراکز کانونی برابر با 0.577- است که عدم معناداری با  تقاضای دریافت تسهیلات را نشان می دهد. به طور کلی براساس یافته­های پژوهش می­توان استنباط کرد که در محدوده مورد مطالعه، ساکنان دو سکونتگاه مرکزی وراوی و خوزی که دارای فرایند رو به بهبود از نظر توسعه­ای و رشد مثبت جمعیتی هستند گرایش بالاتری به دریافت تسهیلات ­اعتباری و بالعکس ساکنان اغلب سکونتگاه­های پیرامونی و کوچک­تر که با رکود توسعه­ای و رشد منفی جمعیتی مواجه­اند گرایش کمتری به دریافت تسهیلات اعتباری یاد شده دارند.