توسعه در روستاهای واجد ارزش تاریخی چه با نگرش حفاظت، مرمت و یا احیا، به متغیرهای مختلفی وابسته بوده که ریشه آن در برداشت صحیح از مفهوم روستاست. تعاملی که انسان با محیط برقرار کرده و پاسخ متقابل محیط به نیاز انسان، مفهوم بوم را ساخته که در پس آن، فرهنگی است که حداقل در حوزه کالبد معماری، میتواند « پایه و اساس سنت معماری ایرانی » معرفی گردد. حفظ این ارزشها در دل توسعه، بر نسل حاضر الزام بوده و ضرورت پژوهش در این زمینه است.
گسترش فناوریهای نوین، نیازهای روستایی را فراتر از امنیت و شرایط آسایش برده و به مرحله رفاه رسانده است. درک مرحله رفاه، نیازمند توسعه بوده و حفظ کالبد دارای ارزش تاریخی در تعامل با توسعه، نیازمند واکاوی متغیرهایی است که در عین حفاظت از ارزشهای تاریخی، توسعه را نیز مدّ نظر قرار دهد. در این راستا یکی از فرضهای این تقریر، رجوع به فرهنگ بومی به عنوان یک راهبرد در تعامل با توسعه و حفاظت بافتهای ارزشمند روستایی است که می تواند به توسعه پایدار روستا منجر شود؛ همچنین توجه به هویت مکان به عنوان یک شاخصه مهم در روند احیای کالبد دارای ارزش تاریخی، فرض هدایت کننده دیگری برای رسیدن به هدف پژوهش بوده است. دستاورد این پژوهش تأکید بر رجوع به فرهنگ بومی، جهت توفیق طرح های توسعه ای در بافت های با ارزش روستایی میباشد که برای رسیدن به این اندیشه، از بازخوانی و واکاوی دیدگاه صاحبنظران داخلی و خارجی و شرح تجربیات آنها وام گرفته شده است. با توجه به ماهیت بنیادی – نظری این تحقیق، همچنین فرایند و هدف پژوهش، روش آنرا میتوان در چارچوب کیفی، با استفاده از تحلیل، توصیف و استنتاج طبقه بندی نمود.
Azad M, Mirhashemi Routeh E. Cultural Approach in Development and Conservation of Valued Context in Rural Setting. JHRE 2016; 35 (154) :89-106 URL: http://jhre.ir/article-1-823-fa.html
آزاد میترا، میرهاشمی روته احسان. توسعه و حفاظت در بافت های ارزشمند روستایی، با رویکرد به فرهنگ بومی . مسکن و محیط روستا. 1395; 35 (154) :89-106